Donderdag een artikel in de krant (Volkskrant, 2 febr V-bijlage) wat me weer eventjes bezig houdt. Er is een boek verschenen wat gaat over de problematiek rond levensbeeindiging bij (ongeboren) baby's met een afwijking. Het is voor mij heel herkenbaar. Wij wisten ook dat Sterre buiten mijn lichaam niet levensvatbaar zou zij zijn. Maar toen wij dat hoorden was ik al 22 weken zwanger...
Overigens zijn wij in het VU mc (Amsterdam) heel goed en prettig begeleid en gesteund.
Het boekje is van Roos Schlikker, uitgegeven bij de Nieuw Amsterdamse uitgevers. Titel: Ik wens je het onmogelijke ISBN 978904681154
Het leven om ons heen gaat altijd door. Gelukkig hebben we weer eventjes contact gehad met de verre landen, zoals als Robin het noemt als ze weer eens aan iemand vertelt waar haar papa is. Hier sneeuwt het maar daar regent het enorm en we hebben vaak geen internet- en al helemaal geen telefonisch contact. Sam en Rozemarijn tonen zich duidelijkt trots op hun papa bij het zien van de foto's.
Goed werk, Bocas Sanas! En natuurlijk ben ik ook best wel trots als ik mijn lief hier zie doen waar hij goed in is! Zoals hij zelf al zei: 'We doen er hier echt iets toe en dat je dat kan , gewoon met je handen, is fijn'
En daar is Dominiek! Dit popje (gemaakt uit tshitrts van mij en de kinderen) maakt het voor de kinderen heel tastbaar. De kinderen daar willen hem allemaal wel hebben. Wie weet dat ook hier een idee voor een knuffelproject in zit...
No comments:
Post a Comment
Dank voor het achterlaten van een berichtje *
Vind ik leuk :-)