WILP #4 & toch iets afgemaakt

Op mijn schouder'blessure' kreeg ik lieve reacties. Annelies vroeg of ik al ergonomisch haakte en of ik wel eens iemand mee had laten kijken.
Onwillekeurig schoot ik in de lach.
Ik zag mezelf zitten met een haakwerkje in de mij zo vertrouwde kleermakerzit.
Tegenover mij een kaarsrechte mevrouw op een keukenstoel met een blocnote op haar gesloten knieen. De voeten keurig naast elkaar geplant.
Ze kijkt me streng aan over de rand van haar brillenglazen en schrijft driftig op haar papier.
Dan komt de evaluatie.
Ze wil de roze bloem die ik voor haar gehaakt heb niet hebben.
Omdat ze niet van roze houdt.
Ik ook niet trouwens.
En ook niet van zoet en zacht.
Ik wil niet die strenge mevrouw zijn die hard is voor zichzelf.
Juist roze is wat ik nu nodig heb, meer zachtheid en lief zijn voor mezelf.
Het rokje waar ik voor mezelf aan begonnen was wil ik graag afmaken. Maar wil ik kunnen blijven doen wat ik graag doe dan moet ik dat nu even niet doen!
Loslaten en dat dan weer omarmen.

Toch iets afgemaakt. Ik hoefde alleen nog maar af te hechten echt! En het buurjongetje, Sam zijn beste vriendje wilde zo graag ook een muts net als Sam.

Sam poseert alleen liever met zijn eigen vertrouwde beanie!
 Waarvan akte...