Het leed dat nostalgie heet. Dat zeg ik zomaar want ik associeer leed en nostalgie helemaal niet met elkaar.
Maar als je daarbij ook nog aan een druipkaars denkt dat zijn het voor mij wel droevige woorden.
In het Duits heten deze kaarsen Tropfenkerzen. Kijk dat woord roept dan helemaal niets bij mij op behalve dan dat het mijn lichte aversie tegen de Duitse taal aanraakt.
In ons dorp is één bloemenwinkel die de echte druipkaars verkoopt. Of ik moet zeggen 'verkocht' want onlangs gingen de laatste exemplaren over de toonbank.
'Niemand koopt dat nog' antwoordde de bloemist toen ik hem vroeg of die toch alsjeblieft deze kaarsen niet uit het assortiment wilde halen.
Ik koop ze wel. Wij hadden ze vroeger thuis en mijn broer zus en ik vonden het geweldig. En ook heerlijk om op onze knietjes bij de eikenhoutensalontafel te peuteren aan dat druipende en afkrullende kaarsvet. Afgebroken stukjes lieten we weer smelten in de vlam en zo werd die druipkaars in de port of sherryfles een beetje ons bouwwerk.
Vandaar dus.
Wat jammer. Zei ik tegen de bloemist. Dan koop ik drie doosjes en laat ik er nog één liggen voor iemand anders die het ook leuk vindt.
Ik koop nooit het laatste in een winkel ik laat altijd nog één ding liggen voor iemand anders die het misschien ook graag wil. En die anders teleurgesteld wordt.
Maar ik denk dat de bloemist er ook wel graag van af wilde en ik kreeg de vierde doos erbij cadeau. Dat vind ik dan wel weer heel aardig.
En het zit gewoon nog in dezelfde doos als vroeger he?!
De avonden worden alweer donker dus het wordt weer tijd voor onze druipkaars! En deze Baron de Lafitte valt niet om. Maar zelf een fles verzinnen is ook leuk natuurlijk.
De kaarsen zijn overigens nog wel online en bij diverse kaarsenmakerij- en kaarsenspeciaalzaken (ja ze bestaan) te koop.
Nostalgie is mooi, de weemoed druipt er van af.
