Mooi begin van der herfstvakantie

De zon straalt als ik Sam en Rozemarijn vrijdagochtend uitzwaai. Vol spanning op de achterbank bij opa en oma op weg naar een weekendje Texel. Met een boot waar ook een auto op kan, naar een vakantiehuisje en naar het strand. Maar in plaats van slippers gaan de wolletjes in de koffer.

Wat zal ik ze missen en ook weer eventjes niet. Robin heeft het er moeilijk mee hoor. Waar zijn ze nou toch? Als ze zaterdagochtend bij ons op bed zit en we genieten van een sapje, koffie, de krant en laten we eerlijk zijn; de rust, wil Robin even bellen. Ze krijgt Rozemarijn aan de telefoon: 'Kom je weer thuis Rozemarijn?'. Hoe ontroerend. Een traan in mijn ogen. Ja natuurlijk mis ik ze ook en ik ben blij dat ze het goed en fijn hebben dat ik niets hoef te doen als ik even later door de telefoon hoor hoe ze alweer niet anders dan anders strijd hebben om iets wat ik niets vind en dat ze gewoon weer thuis komen morgen.

Omdat alleen ook maar alleen is vond Robin dat Jip wel mee moest. Jip in de bakfiets met Robin. Gezellig. Naar de markt Robin kiest prachtige rozen voor thuis op tafel, we kopen mosselen en daarna ook nog naar de kinderboerderij. Als we 's middags nog even een ijsje gaan eten in het dorp leggen we Robin uit dat Jip het ook fijn vind om thuis even te rusten. Nou goed dan! Maar volgende keer moet ze mee, Robin vind dat Jip wel een hondenijsje verdient.

En vandaag weer een prachtig, zonnige herfstdag. Maar fris is het wel. Gelukkig is het openhaardhout vrijdag geleverd en Robin is de hele ochtend in de weer om papa te helpen met stapelen.

Ik heb respect voor haar doorzettingsvermogen.

De schoorsteen kan weer roken.

En dan is dit weekend voorbij, een bijzonder weekend voor het eerst met alleen Robin. Heerlijk hoor maar ik zal erg blij zijn als Sam en Rozemarijn morgen weer bij ons zijn. Ik denk dat Robin de gaten in de lucht zal springen! Hoewel ik het niet wil dringt de gedachte zich aan mij op dat er mensen zijn die geen zicht op een weerzien meer hebben met een van hun kinderen. En dan het kind wat er nog wel is... Hoe leg je dat uit? Mijn traan van ontroering toen Robin zei dat ze thuis moesten komen werd gevolgd door een lach en starend in het vuur weet ik hoe intens dankbaar ik ben voor onze drie gezonde, prachtige kinderen die ik echt wel met enige regelmaat achter het behang wat we niet hebben zou willen plakken.

Morgen komen ze weer thuis.