En toen: het werd donker! Het begon te stortregenen! We hoorden zelfs onweer! Gelukkig zaten we inmiddels droog in de bib. Maar ook nu rammelen de ramen van de donder en geselen hagelstenen het in de tuin achtergebleven speelgoed wat de tuin overigens wel opvrolijkt.
Toch houd ik wel van de heftigheid van de herfst. Terwijl de laatste zomerwarmte uit mijn tenen wegtrekt stoken we de haard weer op en kijken of de appels al rijp zijn. Er moet geplukt gaan worden, straks waaien ze er af.
Sam heeft met zijn klas al de eerste pluk gedaan, ter ere van de verjaardag van zijn juffie. Het was toen een zonnige dag en elk kind plukte een appel. Als dank kreeg ik van juf door haar zelf gevilte kunstwerkjes, het inspireerde mij weer tot het haken van eikeltjes en blaadjes.
De kinderen zijn al weer helemaal terug en ik ben al weer bijna vergeten dat ze een paar daagjes wegwaren. Met hoogrode konen stormden ze net zo hard als de wind ons huis weer binnen. Allemaal zo blij om weer bij elkaar te zijn... Dikke knuffels, samen in bad en samen in bed. En zo is het goed.
Kon het maar altijd zo zijn....
Of is dat saai? Onstuimig zorgt voor beweging, het inspireert en 'leuk' bestaat niet zonder 'niet leuk'.
No comments:
Post a Comment
Dank voor het achterlaten van een berichtje *
Vind ik leuk :-)