Kayente

Als ik de blauwe lucht weer zie en de zon schijnt. Dan mis ik het. Dat het altijd warm is en dat de zon erbij hoort. Dat het dagelijks leven gewoon het dagelijks leven is als de zon schijnt. Dat het altijd slippertjes weer is en als het even regent blijft het warm. Pas als hier de lente aanbreekt voel ik hoe het was toen ik op dat warme eiland ver weg woonde. Dan wil ik meteen weer die warmte. Nu. Elke dag. Gewoon.

Dat mensen niet tegen je zeggen dat je ervan moet genieten en dat het zo weer over is. Dat het na zonsondergang nog steeds heel warm is. En blijft. Sèmper; kayente


Maar dan had ik deze prachtige stola helemaal voor niks gemaakt. Nou misschien om op de bank te leggen, maar alpaca wol is wel erg warm.

En heerlijk om om je heen te slaan als de zon wel schijnt maar het toch nog fris is.
Of voor 's avonds als de zon weg is want dan is het hier wel koud!

De eerste lammetjes... Donderdag zijn we er met de klas van Sam heen geweest. Wat mooi wat lief. Die horen bij onze lentes hier.

De dagen die langzaam aan weer warmer worden. 's Middags uit school naar huis fietsen met je jas over het stuur. Omdat je hem 's morgens nog wel nodig hebt.

Een stuk fietsen, de eerste picknick. Lekker naar buiten. Het is allemaal bijzonder na de koude. Als je met Pasen de eieren tussen het koraal op kunt duiken en ook met met Kerst weer op het strand ligt, krijg je toch het gevoel dat er iets niet klopt.

Wij zijn opgegroeid met de seizoenen.

Ik kan wel zonder maar vind het toch mooi.

Tijd voor een nieuw project. Een XL ripple kleed voor op de bank. Van katoen! Voor de warmere dagen.

 Dus.