Zoet en zoete rozen

Pinksteren is bij ons op school altijd een bijzonder feest. Alle kinderen komen in het wit gekleed naar school. En ook alle meesters en juffies zijn dan in het wit. En veel ouders overigens ook. Dan vieren we een bruiloft, bij de kleuters lopen heuse bruidspaartjes rond en iedereen heeft zelfgemaakte bloemen in het haar. Stiekem bekruipt me dan toch altijd een beetje een kriebelig gevoel. Ik weet niet het heeft er misschien mee te maken dat ik denk dat het lijkt alsof we een soort baghwan zijn, maar dan in het wit. Voor één dag. Dan. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo.
En als het mooi weer is hebben heel veel mensen witte kleren aan. Toch?!

Ach, zoete kindjes! Dansen rond de meiboom met gekleurde linten.

Elk jaar besef ik dat het wel bijzonder is en dat de kleintjes nog helemaal niet weten dat ze dat echt niet op alle scholen doen en dat die witte kleren aan het eind van de dag helemaal niet wit meer zijn vind ik ook niet erg. Ik vind het een fijn feest. En een mooi feest.
Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben is dat bij een beetje bruiloft natuurlijk ook een taart hoort. En dan niet zomaar een taart. Maar een echte feesttaart. Ik besloot om nog maar eens flink uit te pakken en met de kinderen samen een hele lekkere taart te maken. Roze en zoet!

Dat lukte wonderwel. De taart werd mede mogelijk gemaakt door Sam en Rozemarijn maar door de klas van Robin opgegeten. Oei!

Gauw maakte ik er nog één in het Pinksterweekend die we lekker thuis op konden eten. Samen met opa en oma. Maar niet meer met de gesuikerde rozenblaadjes. Want dat is wel heel feestig en heel lekker maar ook best bewerkelijk.

Dus als je eens uit wilt pakken en goed je taart of cake wilt versieren. Doe het dan gewoon.
Het maakt elke koek tot een groots gebak!

Zo maak je de rozenblaadjes:

Wentel ze door een losgeklopt eiwit, en dan door fijne kristalsuiker.

Laat ze uren drogen in de oven op een heel lage temperatuur.
Recept: Ik-ook gewoon: gesuikerde rozenblaadjes

Whatever

There's nothing more to say.

Just keep on stitching :-)

Het is gebeurd, eh geborduurd!

Als ik ga beginnen met borduren, zo dacht ik altijd. Dan is het hek van de dam...
Dus dat doe ik maar niet. Ik begin er wel mee als ik 65 ben of zo en ik de hele dag de tijd heb om een beetje te rommelen.

Dat wachten tot die tijd is niet gelukt. Het hek is ook nog niet helemaal van de dam, simpelweg omdat er ook nog zoiets is als een gezin en een huishouden.
Maar het begint er wel op te lijken.

En ik vind het dus zo leuk! Iets leren wat je nog niet kan.
Ik bijt me er helemaal in vast. Mijn eerste borduurwerkje was voor Robin haar zesde verjaardag.
En nu tja het is nog niet echt iets om cadeau te geven denk ik dan.
Maar een mooi plekje op de wc heeft het wel verdiend. En eigenlijk heb ik het ook gewoon voor de wc gemaakt; alsjeblieft!

no reply?

Zo fijn vind ik het om reacties te lezen. Het geeft je ook het gevoel dat je gelezen wordt en bekeken wordt. Anderen zien je. Ook rijst bij mij dan altijd de vraag of ik dat erg vind of niet. Want hoe gek het ook klinkt maar juist door die reacties besef ik dat wat ik op dit blog zet openbaar is. Dat dus eigenlijk iedereen het kan bekijken en er aldus ook iets van zal vinden. Nou hoef ik ook niet alles te weten wat er van gevonden wordt en ik vind het zelf dus ook gewoon nog steeds heel erg leuk om te vertellen en te laten zien. Het is lekker om te kunnen inspireren maar ook om geïnspireerd te worden en dan kijk en lees ik dus weer blogs van anderen.

En vind ik daar ook iets van. Niet altijd het vermelden waard denk ik soms. Maar dan denk ik weer dat anderen het waarschijnlijk net zo leuk vinden om reacties te lezen als ik. En stiekem denk ik ook wel eens, als ik nou maar bij anderen blijf reageren dan...
juist komt het ook weer terug
En dan heb ik nog twee blogs. Één eigenlijk vooral voor ons zelf almosteverymorningaround8am en één omdat ik het heel fijn leuk en belangrijk vind maar er te weinig tijd voor heb ikookgewoon (voor het blog dan en de tekeningen, ik neem wel de tijd om zelf te koken zonder pakjes en zakjes)
Ik lees de reacties vaak in mijn inbox en een hele tijd lang schreef ik iedereen iets terug. Iedereen. Tot dat ik zag dat er bij de meesten gewoon dit  <noreply-comment@blogger.com> achter de naam staat als ik wil beantwoorden.
Jammer!
Vele, vele berichtjes van mij als reactie op een reactie zweven dus gewoon een beetje door de lucht.
Toch wil ik dan maar iedereen via deze weg laten weten dat ik alle reacties altijd, echt altijd lees en dat ik daar ook heel blij van word en dat ik je altijd terug schrijf mits je geen no reply aan hebt staan.
Dank iedereen. Dus bij deze.

Borduren met haakgaren

Kan best. Vond ik. Vind ik!

Toen ik er aan begon, scheen de zon. Ik had me voorgenomen om tijd te nemen voor mezelf. 

Als het vakantie is moet dat lukken. Aan de andere kant zijn de kinderen er dan de hele tijd. Heerlijk hoor. Ik geniet ook van hun. Maar ook wel eens iets minder.
Mooi weer lijkt wel alles een andere dimensie te geven.

De kinderen zijn buiten, buiten mijn eventueel mogelijke bemoei- dan wel ingrijpbereik. Ergo ze lossen alles zelf op en skelteren de buurt rond hopelijk zorgvuldig alle geparkeerde auto's ontwijkend. Ondertussen borduur ik bloemen, in de zon. Doodgemoedereerd. (dat is toch een mooi woord hoor)

Met haakgaren op een kussenhoes.

Het zijn gewoon lazy daisy's. In vrolijke kleuren.

Met een scherpe, grote naald. Even een beetje smokkelen doe ik wel, ik teken het binnenste en buitenste rondje voor. Met een wateroplosbaretextielstift.

Lekker neerploffen op de bank binnen als het 's avonds weer frisser wordt. Maar niet allemaal tegelijk en zeker geen kussengevecht mee houden!

Ook leuk in de serre! Dus.

Bloesem

De appelboom opent heel voorzichtig haar eerste bloemen. Mooi, zo teer roze. En dan gaat het gewoon regenen. De hele dag zo'n beetje miezert het.

Maar na het eten breekt alsnog de hemel open. De zon gaat schijnen. Een prachtige tak van die mooie bloesem staat binnen, in de serre en vangt dat zachte strijklicht. Een mooie tere, zonnige voorjaarsavond.