Neon knietjes

Het werd maar weer eens tijd voor de naaimachine. Sam had het er nog maar eens lekker ingewreven toen hij zijn tante vertelde vorig weekend speciaal een nieuwe broek aangetrokken te hebben voor het feestje!
Want het is namelijk de enige zonder gaten. Meldde hij er opgewekt bij.

Nu moet je weten dat de tante van Sam Verschrikkelijk goed kan naaien. Echt.

Mmmm ik dacht nu moet ik door het stof, of eigenlijk de stof!
Knielappen stikte ik altijd maar met de hand.

Wat heel veel werk is en wat na een uurtje heel hard spelen al weer voor minstens de helft er naast hangt. Ondankbare huisvlijt.
En naaien is toch al niet mijn lievelingsding.

Dus tante, die natuurlijk mijn schoonzus is vertelde mij hoe ik het op de naaimachine kan doen. Dat leek me wel wat!

Niet dat de naaimachine mijn grootste vriend is maar ik ben wel erg blij met hem. Hij ja. En hij vindt mij denk ik ook niet altijd even leuk en aardig. Misschien had ik toch een Sister in plaats van een Brother moeten kopen.
Maar goed ik heb dus een naaimachine voor dummies. En ik ging aan de slag.

Maakte de zijnaden van de kapotte broekspijp los; knipte uit een oude neongele voorschoot lappen, en legde dat onder de naaimachine en stikte vervolgens de naden weer opelkaar, snorsnor en klaar!

Zo ging het natuurlijk NIET.
Bij het eerste knielapje deed mijn machine helemaal geen snorsnor. Na twee steekjes en wat gestuiter zat alles vast. Weer het verkeerde spoeltje? Nee dat drama had ik al eens gehad.
Na 4 keer proberen bleek de bovendraad niet goed doorgevoerd. Ha nu leek mijn stiksteek op een echt stiksteekje.

Ik frommelde de broek om en om en natuurlijk stootte ik daarbij mijn hele speldendoosje om want zo'n sjiek kussentje heb ik uiteraard niet. Dat snap je.
Ik naaide er verder nog wat naast en hier en daar lekker scheef.
Toen was de onderspoel natuurlijk op. Dus ik dacht daar wind ik wat nieuwdraad  op en toen was de klos van de boven draad weer leeg. Nu wordt het langdradig.

 Eind goed al goed. Tenminste; best goed al zeg ik het zelf!